पर्खेर बसिन्, तर छोरो फर्केर आएन !

 दुर्घटनाग्रस्त बस , फोटो :अमृत लंसाल

असोज ११ गते मंगलबार धादिङको मार्पाक गाउँ विकास समितिको लपाङबेशीमा दुर्घटनामा परेको बसको पछाडी लेखिएको थियो, 'पखी बस फर्की आउने छु' । तर सवै कुरा भनेजस्तै कहाँ हुदो रहेछ र ? सदरमुकाम धादिङवेशीमा आमालाइ पर्खि बस्न लगाएर सेर्तुङमा रहेका बुवालाइ लिन गएका सेर्तुङ गाउँ विकास समिति वडा नं ९ हिन्दुङमा लारुक तामाङ भने कहिल्यै नफर्किने गरि गए । 

यदि मान्छे मरिसकेपछि पनि बोल्न मिल्ने भइदिएको भए पक्कै पनि लारुकले एकपटक ३ टुक्रा भएको गाडीका पछाडिपटि लेखिएको लाइन पढेर आमालाइ भन्ने थिए होला —‘आमा अव मलाइ नपर्खनु म तपाइको सामु फर्केर कहिल्यै आउन नसक्ने गरि जाँदैछु ।’ 

भुकम्पमा क्षतिग्रस्त भएको घर बनाउनको लागि नेपाल सरकारले दिने घोषणा गरेको २ लाख रुपैया अनुदानको पहिलो किस्ता लिनको लागि आमालाइ लिएर सदरमुकाम धादिङ आएका लारुक अनुदानको रकम लिनको

लारुक तामाङ, दुर्घटनामा पर्नुअघिको फोटो

लागि बुबा नै अनिवार्य भएपछि दमको रोगले थलिएर गाउँमै रहेका बुवालाइ लिन गएका थिए । तर दुर्भाग्य बस गाउँ पुग्नु त परैको कुरा आमालाइ सदरमुकाममा आफन्तीको कुराएर गाउँ गएका उनी अव सधैभरि आमालाइ छोरोको पर्खाइमा बस्ने बनाउन विवश भए । विदेशमा काम गरेर खासै कमाउन नसकेपनि अनुदानको रकममा थपथाप गरेर घर बनाउने लारुकको सपनामा त्यतिबेला तुराषापात भयो जतिबेला किन्ताङफेदी जाँदै गरेको बस लपाङवेशीको भीरबाट खसेर आँखुबगरमा पुग्यो । लारुक संगै यात्रारत अन्य १८ जना सहयात्रीहरुले पनि ज्यान गुमाउन पुगे ।

यता सदरमुकाममा छोरोको पर्खाइमा रहेकी सर्चि तामाङ अव छोरो कहिल्यै नफर्किने गरि गएको खवर थाहा पाउने वित्तिकै मुर्छित भइन । छिन छिनमा होसमा आउदा उनी आफ्नै भाषामा कराइरहेकी हुन्थिन, ‘बाबु म अव को भनेर बाँचु, तिमि थियौ एकमात्र सहारा, बुवा पनि दमको विरामी हुनुहुन्छ, अव हामीलाइ कस्ले हेर्छ, हाम्रो घर अव कस्ले बनाइदिन्छ ।’

लारुकका छिमेकी जीतमान तामाङले भने, ‘घर नाप्नको लागि पुगेको इन्जिनियरले लारुकको आमाको नाममा निस्सा दिएछ, लाभग्राहीको सुचिमा बुबाको नाम आएछ, निस्सा अनुसार आमाले सम्झौता गरेको भएपनि पैसा लिनको लागि बुवा अनिबार्य चाहिने भएपछी गाउँमा बुबालाइ लिन जाँदै गर्दा लारुक दुर्घटनामा परेको रहेछ ।’

छोरो गुमाएको खवरले मुर्छित हुँदै लारुककी आमा सर्चि तामाङ

छोरो दुर्घटनामा परेर मृत्यु भएको खवर सुनेपछि अहिलेसम्म आमा सर्चिको होस राम्ररी खुलेको छैन । बेला बेला बेहोसीमा बर्बराउदै आफ्नै भाषामा उनी भन्छिन, ‘भुकम्पमा परेर मरिमरि बाच्नु त यस्तो अवस्थामा देख्न पो रैछ, मलाइ यो अवस्थामा पुर्याउनु भन्दा त बाबु छोरा तिमी फर्कि आउ मलाइ पनि संगै लिएर जाउ ।’ उनको यो चित्कारले संगै रहेका अरु आफन्तीहरुको गहभरि आसु टिल्पिलाएका थिए । आफन्तीहरु पनि उनको पिडामा मलम लागाउन सक्ने अवस्थामा थिएनन किनकी जे नहुनुपर्ने थियो त्यो....