०७२ वैशाख १२ लाइ सम्झिदा...

भुकम्प जानेवित्तिकै मैले खिचेको पहिलो फोटो !

विहानको खाना खाएर अफिस (दिब्यदर्शन टेलिभिजन) गए । १२ बजेको लागि समाचार अपडेट गर्नु थियो । अघिल्लो दिन बनाएको समाचारमा केही थपघट गरेर ११ः४५ बजेतिर नै एमसीआर मा पठाएपछि अलि फुर्सदिलो भएर फेसबुक चलाउदै थिए, अचानक बसिरहेको कुर्चि हल्लीयो । के भयो कसो भयो केही थाहा पाउन सकेनौँ, अफिसमा भएका ४ जना (राममाया श्रेष्ठ, बाबुराम श्रेष्ठ, शान्ति थापा र म) चिच्याउदै एमसीआरको ढोकामा जम्मा भयौँ । भित्ताको घडि खस्यो, कम्प्युटरको मनिटर टेवुलबाट खस्यो, आधा मिनेट सम्म के भयो भनेर थाहा नपाउदै झ्याल बाहिर गल्र्याम्म घर भत्किएको दृष्य देखेपछि भने बल्ल भुकम्प गएको महशुस भयो । त्यतिवेला सम्म कम्पन रोकिइसकेको थियो तर मन धेरै नै आत्तिइरहेको थियो । धादिङवेशीकै अग्लो घरहरुमा पर्ने घरको पाँचौ तल्लामा थियाँै हामी । अव घर भत्किएर मरिन्छ भन्ने डरले पहिलो कम्पन रोकिइसकेपछि साथीहरुलाइ समेत वास्ता नगरि त्यहाँबाट दौडिएँ । घर भत्किने भयो भनेर धेरै डराएर चप्पल समेत हातमा लिएर तल झरेछु, अफिसको भएको फ्लाटबाट भुइतल्लासम्म आइपुग्न ७४ वटा सिढी झर्नुपर्छ तर हातमा चप्पल लिएर हतासमा दौडिदा मुस्किलले ४० वटा खुट्किला टेकेहुँला ।
भुकम्प आएपछि खुल्ला ठाउँमा बस्नुपर्छ भन्ने दिमागले ठम्याएपछि हतार हतार जिल्ला अस्पताल धादिङको प्राङगणमा दौडेर पुगे । पुल हाउस, धादिङ गेष्ट हाउस र पुर्ण मेडिकल भएको घर भत्किएर सवै पुरिएको थियो । सवैतिर मान्छेको हाहाकार, कोही मान्छे पुरियो भनेर चिच्याउदै थिए । के गर्ने के गर्ने सवै अन्योलमा । यत्तिकैमा हस्पिटलमा घाइतेहरु आउन थालिहाले, सवैभन्दा पहिले पुछारबजारबाट मलाइ.......