सफलतामा साट्न नपाएको 'अधुरो खुसी'

शिक्षक पुष्पराज दुवाडी र भाइ को साथमा अनुज कुमार तामाङ (वाँयातर्फ)

री गाउँ (धादिङ) : री गाउँ उच्च माद्यमिक विद्यालयबाट २०७१ सालको एस एल सी परीक्षामा सहभागी भएका थिए अनुज कुमार तामाङ । गत वैशाख १२ गतेको विनाशकारी भुकम्पले अनुजको जिन्दगी नै फेल बनाइदियो तर एस एल सी परीक्षाको नजितामा भने अनुज पास मात्र भएनन विद्यालय नै टप गरे । उनले विद्यालय टप गर्दा खुसी हुनुपर्ने विद्यालय र उनका परिवार यतिखेर अनुजको भौतिक शरिरको अनुपस्थितिमा छट्पट्टिरहेका छन ।
यसै त विनाशकारी भुकम्पले ४ जना विद्यार्थी गुमाउनुको पिडामा सम्हालिन नसकेको विद्यालय परिवार, त्यहीमाथी मुत्यु भएको विद्यार्थीले एस एल सीको नतिजामा विद्यालय नै टप गरेपछि यतिखेर चोकेमा रहेको री गाउँ उच्च माद्यमिक विद्यालय पुरै शोकमा डुवेको छ ।
गत वैशाख १२ गते आएको विनाशकारी भुकम्पका कारण री गाउँ उच्च माद्यमिक बिद्यालयका ४ जना विद्यार्थीले ज्यान गुमाउन पुगे । ती मध्ये एक थिए विद्यालयका मिहनती,
जेहेन्दार र पढाइमा तीक्ष्ण रहेका अनुजकुमार तामाङ । विद्यालयका शिक्षक पुष्पराज दुवाडीले भने, ‘अनुजलाइ हामीले भुकम्पमा गुमायौँ । उनको अनुपस्थितिमा विद्यालय यसैपनि शुन्य भइरहेको थियो तर परीक्षामा उसैको नतिजा राम्रो आएपछि हामीलाइ पनि सम्हालिन गाह्रो भएको छ ।’
गत जेठ १७ गतेबाट आँशिक रुपमा विद्यालय संचालनमा आएपनि राम्रोसंग पढाइ हुन नसकिरहेको अवस्थामा झन शोक थपिएपछि कक्षा समेत संचालन गर्न नसकिएको विद्यालयले जनाएको छ ।
१ कक्षा देखि अनुजलाइ पढाएका शिक्षक रामचन्द्र सिटौलाले अनुजलाइ सम्झिदै भने, ‘साह्रै नै मिहनती विद्यार्थी थियो अनुज, एकदमै अनुशासित पनि थियो, कक्षा ५ देखी नै सधै प्रथम हुदै गएको थियो । री गाउँ विकास समितिकै राम्रो विद्यार्थीलाइ गुमाउनु पर्दा हामीलाइ पनि एकदमै दुःख लागेको छ ।’
सधै आफुले ढुङगा फुटाएर छोरालाइ ठुलो बनाउने उद्येश्यका साथ हुर्काएको छोरालाइ गुमाउनु पर्दा अनुजका बाबु जसबहादुर तामाङपनि भावविह्वल छन । बुवा, आमा र बहिनीसंगै बस्ने अनुज भुकम्पमा परेर आफ्नै घरमा वितेपछि उनीहरु सम्हालिन सकेका छैनन । बल्ल बल्ल खाटो बस्न लागेको घाउमा छोरो फेरी विद्यालय प्रथम भएर पास भएर बल्झाइदिएपछि आमा दइचिङ तामाङ छिनछिनमा मुर्छा पर्ने गरेको शिक्षक सिटौलाले जानकारी दिए ।
अनुजका बहिनी मन्जु तामाङ पनि सोही विद्यालयमा कक्षा आठमा पढ्छिन । कक्षा आठकी प्रथम विद्यार्थी उनको पढाइ पनि राम्रो छ तर हिजोआज दाइलाइ सम्झिएर मन्जु पनि विद्यालय जान सकेकी छैनन ।
‘सवै विद्यार्थीहरु विद्यालय आएपछि साथीहरुलाइ सम्झेर रुन थाल्छन हामीले पढाउने भनेर मात्र के गर्ने हो र ? शिक्षक पुष्पराज दुवाडीले भने, ‘विद्यालयले अनुज र अरु ज्यान गमाएका कक्षा ६ का राजकुमार तामाङ, कक्षा ७ का विकाश तामाङ र कक्षा ३ की अनिशा तामाङको सम्झनामा शोक सभा समेत गर्न सकेको छैन ।’

गेट कलेज पहिलो पटक पुग्दा

अमेरिकामा रहनुभएकी कल्पना दिदीको इमेल आयो त्यहाँ लेखिएको थियो यहाँवाट डाक्टर मिना सिं खड्का नेपाल आउदै हुनुहुन्छ एकपटक भेट । अनि उहाँले त्यहाँ प्रष्टै संग लेख्नुभएको थियो, उहाँको सम्पर्क हुने कुनै नम्वर अहिले छैन, इमेलमा कुराकानी गरेर भेट है ।
काठमाण्डौ जस्तो गन्जागोल ठाउँमा अहिलेसम्म नदेखेको ब्यक्ति, फेरी फोन सम्पर्क हुने कुनै माध्यम समेत छैन । अव कसरी भेट्ने होला भनेर एकछिन त अलमल मा नै परे । अनि कल्पना दिदीले नै दिएको इमेल ठेगानामा सुरुमै ‘दिदी’ सम्वोधन गरेर भेट्ने मनसाय सहितको इमेल लेखे । इमेल पठाइसकेपछि लाग्यो अहिलेसम्म नदेखेको ब्यक्ति, को होला कस्तो होला । कुन उमेरको होला, दिदी सम्वोधन गरेर लेखे पछि भेटेपछि गाली पो गर्ने हुन कि भन्ने लाग्यो । फेरी पछि सोचे आफ्नै दिदिले दिदी सम्वोधन गरेपछि मैले दिदी भन्दा के अप्ठ्यारो पर्ला र ?

भोलीपल्ट इमेल आयो । मिना दिदी कै रहेछ । उहाँले काठमाण्डोको ठेगाना दिएर भेट्न आउनु भन्ने सन्देश पठाउनुभएको रहेछ । एक सातापछि भेट्न गते, समय स्थान नै इमलेमार्फत कन्र्फम गरेर काठमाण्डौ हानिए । मण्डिखाटारमा रहेको गेट कलेजमा थियो भेट्ने स्थान । अहिलेसम्म नसुनेको नाम थियो मेरा लागि गेट कलेज तर कलेज हो सोध्दै गएपनि भेटिएला नी त भन्ने लाग्यो ।
सुरुमा त गेट कलेज खोज्नैको तनाव । धुम्वारी चोकबाट सोध्दै सोध्दै कलेजको गेटमा पुगे र त्यहाँको सेक्युरेटी..............................

बाटो हेरिरहन्छिन अन्जली

अन्जली दराइ

"५८ दिन वित्यो बाबु आमा र छोराको अत्तोपत्तो छैन"

सल्यानटार (धादिङ) : उमेरले भर्खर १३ वसन्त काट्दैछ । मनभित्र अनगिन्ति छन इच्छा, चाहना र सपनाहहरु । तर अव उनको इच्छा र आवश्यकता पुरा गरिदिने बाबुआमा र संगै खेल्ने गरेको सानो भाइ कोही पनि छैनन घरमा, बाँकी छन त ७१ वर्षिय बृद्ध हजुरबुवा डिलबहादुर जस्को हेरचाह गर्ने जिम्मेवारी पनि अव उनकै काँधमा आइलागेको छ ।

सल्यानटार गाउँ विकास समिति बडा नं ४ कि अन्जली दराइको साथबाट बैशाख १२ गतेको विनाशकारी भुकम्पले एकैपटक खोसेर लग्यो बुवा चेतबहादुर दराइ, आमा मसिनि दराइ र भाइ अनिल दराइलाइ । दाउरा लिन घर नजिकैको जंगलमा गएका उनीहरुलाइ भुकम्पपछिको पहिरोले पुरेपछि कहिल्यै घर नफर्किने गरि विदा भए । भुकम्प गएको आज ५३ दिन भइसक्दा पनि अन्जलीले बाबुआमा र भाइको न सास फेला पार्न सकेकी छन न लास नै । उनलाइ अझैपनि लागिरहेछ कतै जंगल गएका बाबुआमा भाइलाइ अघि लाउदै दाउराको भारी बोकेर फर्किरहेछन त छैनन ? गाउलेहरु बाबुआमा अव फर्केर आउदैनन भन्छन । गाउलेका कुरा सुनुन्जेलसम्म त अन्जलीलाइ पनि लाग्छ अव मेरो बाबुआमा फर्किदैनन भन्ने कुरा । तर १३ वर्षमै बाबुआमाको ममता र भाइको स्नेह गुमाएकी अन्जली भन्छिन, ‘जव एक्लै हुन्छु फेरी बुवाआमा आउछन कि जस्तो लाग्छ ।’ त्यसैले होला अन्जली घरी घरी बाबुआमा जंगल गएको बाटोतर्फ हेरेर टोलाइरहन्छीन ।
अञ्जली पढेर ठूलो मान्छे बन्ने सपना बोकेर बसेकी छिन । तर अव कसरी पढ्ने भन्नेमा नै उनी अनिश्चित छिन् । विगतका वर्षहरुमा भाइलाइ अघि लाउदै पढ्न जाने अन्जलीको साथमा अव न स्कुल जाने भाइ छ न अव स्कुल जाने बेला भयो खाना खान आइज भनेर बोलाउने आमा नै । पढ्ने इच्छा भएर पनि समस्या भएको बताउँदै अञ्जली भन्छिन, ‘घरमा आमा हुँदा पो ट्याममा खाना दिनुहुन्थ्यो, बुबाले नपढे गाली गर्नुहुन्थ्यो, अव...............