कटवालको आत्मकथा : केही सत्य र केही भ्रम

साउनको सुरुवाती दिनहरुमा नै विभिन्न सामाजिक संन्जालमार्फत पुर्व प्रधान सेनापति रुक्माङगत कटवालको आत्मकथा आउदै छ भन्ने चर्चा सुनियो । तात्कालिन प्रधानमन्त्री पुष्पकमल दाहाल प्रचण्डसंग टकराव भएकै कारण प्रचण्ड सत्ता नै छा्ड्न वाध्य भएकाले पनि उनको आत्मकथामा केही त्यस्ता रोचक कुराहरु नै छन होला भन्ने लाग्यो र समय मिलाएर पढ्ने विचार गरे । यस विचमा विभिन्न राष्ट्रिय दैनिक पत्रपत्रिकामा छापिएका पुस्तकअंशले पनि आत्मकथा पढ्नको लागि प्रेरित गरायो ।
ट्वीटर लगायत समाजिक संन्जालमा आत्मकथा प्रकाशित भएकै दिनदेखि उनले आत्मकथामा आफ्नो अहमपनाको वढि व्याख्या गरेका छन भनेर आलोचना सूरु भइसकेको थियो । कतिले नेपाली सेना भनेको कटवाल र कटवाल भनैकै नेपाली सेना हो भन्ने जस्ता अर्थ पनि लगाए । यस वीचमा मैले पनि उनको आत्मकथाको पहिलो अध्याय १६ दिने लडाँइ पढ्न भ्याइसकेको थिए । मलाइ पनि लाग्यो उनले आत्मकथाभरि आफ्नो मपाइत्वको खुवै बखान गरेका रहेछन । पुस्तक प्रकाशित भएको साता त ट्वीटर खोल्यो, कटवालकै अहमताको आलोचना गरिएको ट्वीटहरु मात्र देखिन्थे । मलाइ पनि पहिलो अध्याय पढिसक्दा उनको अहमता अलि वढी नै भएजस्तो लाग्यो तर सवै पुस्तक पढिसक्दा भने त्यस्तो लागेन ।
९ वर्षको उमेरमा राजा महेन्द्रको हात समातेर काठमाण्डौ छिरेको ओखलढुङगाको एउटा फुच्चे सारा विश्वले प्रशंसा गरेको नेपालीे सेनाको प्रधानसेनापति वन्न सफल भएको घटनाक्रम कम रोचक छैन, भलै उनले आफ्नै आत्मकथामा आफ्नै गुणगान वढि नै गाएका किन नहुन ।
अमेरिकाको रेन्जर तालिममा हवाइजहाजवाट प्याराजम्प हान्दा पुर्नजीवन पाएको कुरा देखि, हङकङमा शाही नेपाली सम्पर्क अधिकारीको रुपमा काम गर्न गएको वेला हङकङलाइ रिझाएर आफ्नो कार्यलयलाइ कुटनितिक नियोगको मान्यता दिलाउन सफल कटवालको खुवीलाइ पनि मान्नै पर्छ ।
उनले आत्मकथामा घुमाउरो पारामा गणतन्त्र ल्याउनमा मेरो ठुलो हात छ भनेपनि राजाको गुणगान गाएर र........