मानवियता गुमाउदै गएको राजधानी

गएको पुष २५ गते बेलुकी ५ वजेतिर कान्छो भाइ विरामी भएर अकस्मात काठमाण्डौ जानुपर्ने भयो । काठमाण्डौको वीर हस्पिटलमा भाइलाइ लिएर ६ दिन बस्दा केही यस्ता नरमाइला घटनाको साक्षी बन्न पुगे कि त्यो देखेर अव काठमाण्डौमा (राजधानी) मानवियता भन्ने चिज नै हराइसकेको अनुभूती भयो ।
देशको राजधानी जस्तो ठाउ हो, कोही कसैले बदमास गर्दैमा समग्र राजधानीलाइ नै किन नराम्रो भन्ने तर्क पनि हुनसक्छ कोही कसैको । तर मैले पहिला पनि भोगेको र अहिले पनि भोगेको नमिठो अनुभवको केही उदाहरणका साथ यो शव्दहरु लेख्दैछु ।
केही चिजलाइ राम्रो बनाउन पर्यो भने सवैथोक सिंगारिन्छ तर सिंगारपटारमा एकठाउमा मात्र कमजोरी भयो भने अन्य ठाउमा सवै राम्रो भएपनि त्यो एकमुष्ट नराम्रो मै गनिन्छ । त्यस्तै मैले भोगेको र देखेको एउटा प्रत्यक्ष घटनाबाट नै मलाइ बाहीरी आवरण चिटिक्क देखिएको राजधानीको मनभित्र नराम्रो र राजधानीबाट मानवियता हराइसकेको भान भयो ।
भयो के भने, गत पौष २९ गते एमाओवादी सहितका ३० दलिय मोर्चाले राजधानी लगायत देशका विभिन्न जिल्लाहरु बन्दको आव्हान गर्यो । बीर हस्पिटलमा विरामी कुरेर बसेको म वन्दको प्रभाव कति छ भनेर बाहिरको बातारण हेर्न हस्पिटलको कम्पाण्ड बाहिर निस्किए । राता झण्डा टाउकामा बाँधेका १०÷१२ जना मान्छेको केहीवेरको चर्तिकला हेरेपछि फेरी भित्र पसेँ । कम्पाउण्ड भित्रको एउटा कुनामा एकजना अन्दाजी ४०÷४५ वर्षजतिको पुरुष रोइरहेको देखे । सुनेको थिए, पुरुषहरुको आँखाबाट सित्तिमिति आशु झर्दैन भनेर । तर ती ब्यक्ति बरबरी आसु झारेर रोइरहेको देखेपछि पक्कै पनि ठुलै पिडा परेको ठाने । संगै उनकी छोरी निन्याउरो अनुहार बनाएर हातमा एउटा काठको लौरो लिएर वसेकी थिइन । ती व्यक्ति रोइरहेको हेर्ने...........